Ως γυναίκες, έχουμε συνηθίσει να μας αξιολογούν με πολύ αυστηρά – συχνά ανέφικτα και ουτοπικά – κριτήρια. Νιώθουμε πολλές φορές ότι η κοινωνία περιμένει από εμάς να μοιάζουμε με «Θεές», να συμπεριφερόμαστε ως «Θεές», να ζούμε ως «Θεές», ενώ ταυτόχρονα να προσπαθούμε να ανελιχθούμε επαγγελματικά και να ισορροπήσουμε ανάμεσα στις ευθύνες της μητρότητας, της κοινωνικής και της οικογενειακής ζωής μας. Τα θέλουμε όλα. Και μπορούμε να τα έχουμε όλα. Αλλά, κάπου στον δρόμο, κάποτε χανόμαστε, νιώθουμε στραγγισμένες, αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας. Και κάποτε τα παρατάμε. Συμβιβαζόμαστε. Αποδεχόμαστε λιγότερα από όσα είμαστε ικανές να κατακτήσουμε, λιγότερα από όσα έχουμε ονειρευτεί, λιγότερα από όσα αξίζουμε. 
Εσύ; Νιώθεις Θεά; Ή μήπως νιώθεις μια εξαντλημένη, καταϊδρωμένη και διψασμένη μαραθωνοδρόμος, που ποτέ δεν φτάνει στο τέλος της κούρσας;  
Στο κέντημα της ζωής σου 
είσαι ταυτόχρονα και η υφάντρια και το υφαντό, 
υφαίνοντας ένα μέλλον που αντηχεί δύναμη, στόχο και ευτυχία.